دلت که گرفت، دیگر منتِ زمین را نکش

راهِ آسمان باز است ، پر بکش . . .

.

.

.

ﭼﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﺧﺎﻟﻘﻲ ﺩاﺭﻡ

ﭼﻪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺧﺪاﻱ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩاﺭﻡ

ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ، ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺪ ﮔﻨﻪ ﻛﺎﺭﻡ . . .

.

.

.

او همیشه آغوشش باز است، نگفته تو را می‌خواند

اگر هیچکس نیست، خدا که هست . . .

.

.

.

خداوند امید شجاعان است ، نه بهانه ی ترسوها . . .

.

.

.

خدا مرحم تمام دردهاست

هرچه عمق خراشهای وجودت بیشتر باشد

خدا برای پر کردن آن بیشتر در وجودت جای میگیرد . . .

.

.

.

توهدفی ، من دنبال توام

تو معبودی ، من عبد توام

توعشقی ، من عاشق توام

تو نوری ، من شب پره توام

تو بال باش ، من پرنده ام

تو ارباب باش ، من برده ام

تو همراه باش ، من رونده ام

تو ناز باشی ، من نیازم

تو آوازباشی ، من یه سازم

خدایا فقط باش ، که بی تومی بازم . . .

.

.

.

خداوندا

مرا غرض ز نماز آن بود که پنهانی

حدیث درد فراق تو با تو بگذارم

وگرنه این چه نمازی بود که من باتو

نشسته روی به محراب و دل به بازارم . . . ؟

.

.

.

ﻧﮕﺮاﻥ ﻓﺮﺩاﻳﺖ ﻧﺒﺎﺵ

ﺧﺪاﻱ ﺩﻳﺮﻭﺯ و اﻣﺮﻭﺯﺕ , ﻓﺮﺩا ﻫﻢ ﻫﺴﺖ

ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪا . . .

.

.

.

می خواستم دستان خدا را بگیرم

ندا آمد: دستان افتاده ای را بگیر . . .

.

.

.

به آنان که در زمین اند رحم کن

تا کسی که در آسمان است به تو رحم کند . . .

.

.

.

عهدی را که در طوفان با خدا می بندی در آرامش فراموش نکن . . .

.

.

.

“عشق و محبت” ردپای خدا در زندگیست

امیدوارم زندگیت پر از ردپای خدا باشد . . .

.

.

.

نگذارید صدای دنیا شما را از شنیدن صدای ” خدا ” باز دارد . . .

.

.

.

ای انسان، قدر خود را بدان؛ به حدی گرانی ، که فقط خدا توان خریدت را دارد

پس خود را به قیمت حسرتی تلخ، به تاراج مده . . .

.

.

.

چتر نمیخواهم

میخواهم باران رحمتت را با همه ی وجودم احساس کنم

زندگیتان سرشار از رحمت خداوند باد . . .

.

.

.

خدایا کمکم کن تا درهایی که به سویم میگشایی ندانسته نبندم

و درهایی که به رویم میبندی به اصرار نگشایم . . .

.

.

.

هرگز نیکی و بدی یکسان نیست

بدی را با نیکی دفع کن، ناگاه خواهی دید

همان کس که میان تو و او دشمنی است

گویی دوستی گرم و صمیمی است . . .

(آیه ی ۳۴ سوره فصلت)

.

.

.

خدای را باید شناخت

که اوست دهنده بی منت

اگر همه بستانند او بدهد

و چون او بدهد کَس نتواند بستاند . . .

.

.

.

تمام غصه های دنیا رو میشه با یک جمله تحمل کرد :

خدایا میدانم که میبینی . . .

.

.

.

چه چیز جز بخشندگی ام باعث شد تا مرا که می بینی خودت را بگیری ؟

(انفطار ۶)

.

.

.

خدا آن حس زیبایی ست که در تاریکی صحرا

زمانی که هراس مرگ می دزدد سکوتت را

یکی همچون نسیم دشت میگوید

کنارت هستم ای تنها . . .

و دل آرام میگیرد

.

.

.

خدای من

نه آن قدر پاکم که کمکم کنی و نه آن قدر بدم که رهایم کنی

میان این دو گمم

هم خود را و هم تو را آزار میدهم

هر چه قدر تلاش کردم نتوانستم آنی باشم که تو خواستی

و هرگز دوست ندارم آنی باشم که تو رهایم کنی

آنقدر بی تو تنها هستم که بی تو یعنی “هیچ” یعنی “پوچ”

خدایا هیچ وقت رهـــایم نکن . . .

.

.

.

متن زیبا با موضوع خدا

آتشی نمى سوزاند “ابراهیم” را

و دریایى غرق نمی کند “موسى” را

مادری،کودک دلبندش را به دست موجهاى خروشان “نیل” می سپارد

تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش

دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند

سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد

مکر زلیخا زندانیش می کند ، اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند

از این “قِصَص” قرآنى هنوز هم نیاموختی؟!

که اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند

و خدا نخواهد  ، نمی توانند 

او که یگانه تکیه گاه من و توست

پس ؛

به “تدبیرش” اعتماد کن ،

به “حکمتش” دل بسپار ،

به او “توکل” کن ؛

و به سمت او “قدمی بردار” ،

تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی